در این که تیم فوتبال پارس جنوبی جم در چند سال اخیر مسکن  آلام مردم شهرستان جم بوده شکی نیست. آلامی چون آب و هوا، اشتغال، آب، راه و…

چندسالی است که مطالبه اصلی مردم علارغم مشکلات عدیده ای که صنعت برای میزبانان نجیب و میهمان نواز خود ایجاد کرده است حول محور حمایت از باشگاه پارس جنوبی جم میچرخد.

به زبانی ساده می توان گفت همه مشکلات پشت این باشگاه پنهان شده است.

بیماری این تیم و عدم رضایت هواداران از روند درمان در حال حاضر واضح ترین شکل ممکن برای این باشگاه است.

نوزاد دو ساله پارس جنوبی جم دچار بیماری سرطان مزمن بی پولی است و حکیم های توانگری چون پتروشیمی، نفت و گاز در کنار خود دارد و مادری مهربان در مجلس.

هدف چیست؟؟؟ درمان یا معدوم؟؟؟

پرواضح است که هیچ مادری خواهان بیماری فرزندش نخواهد بود حال که در کنار حکیمان توانگری است راه درمان این درد چیست؟

پدر(هییت مدیره) این فرزند کجاست که اثری از آن نیست تا یار تمام مسئولیت های بیماری فرزند بردوش مادری نباشد که فرزندان زیادی چون بی آبی، اشتغال، توسعه، راه سازی و… را نیز دارد.

ظاهراً پدر این فرزند( هیئت مدیره) با اثر مشکلاتش با مادر اقدام به خودکشی کرده و در کماست.

مادر تنها، فرزندی بیمار و فرزندانی بسیار که نیازمند تر و خشک شدن هستند.

این نوزاد در آغاز سال سوم زندگی با بیماری مزمن سرطان بی پولی دست و پنجه نرم می کند، اعضا و جوارح بدنش هر روز رو به متلاشی شدن می رود و حکیمان توانمند دور هم گرد آمده اند ولی صدایی از هیچ کدامشان در نمی آید.

اما بشنوید از دایه(هواداران) مهربان این نوزاد که بیقرار وضعیت وخیم دلبندش است.

دایه مهربان از سر دلسوزی تنها راه خود پناه بردن به مادر می بند و هرازگاهی نیش و کنایه ای نیز به حکما میزنند که شاید کاری، کمکی برای التیام درد های کودک انجام دهند.

حکما نیز تحت این فشار ها گاهی مسکن هایی تزریق می کنند اما اقدامی برای علاج نمی کنند چون باور دارند که این فرزند ، فرزند این دایه و مادر نیست چرا که هیچ نشانی از تشابه ظاهری با مادر ندارد.

اما مادر معتقد است این فرزند خودش است تنها لباسش از پوشش محلی شهرش نیست و سیمای شهر های دیگر دارد.

مادر از آغاز سه سالگی می خواهد لباس محلی تن فرزند بیمارش کند که حکما بفهمند این فرزند همین مادر است.

بیماری این کودک فقط چند ماه برایش وقت گذاشته( تیرماه آغاز لیگ ۹۸/۹۹) که هر چه جلو میرویم بیماری پیشرفت می کند ولی باز هم حکما کاری نمی کنند.

مادر وقت تلاش است باید جنبید و حکما را تکانی داد.

مادر تلاشت را بیشتر کن، پیش رییس حکما(وزیر نفت) برو و خواستار درمان طفلت باش.

دایه نیز حامی تمام قد توست مادر، تا درد فرزندت را درمان کنی.

وای اگر این طفل درمان نشود؛ همه فرزندان این مادر سر برآورده و گریه کنان فریادی با تمام وجود بر علیه حکیمان توانگر خواهند کشید.

دایه مادر را نخواهد بخشید و شاید با مویه و زاری حرفی بزند یا کاری کند که هم برای خودش و هم برای مادر و حکما دردسری حاصل شود.

و دیگر اعتمادی به طبابت حکما نخواهد بود.

و دارو های تجویزی این حکما نیز تباه می شوند.(ارزش تیم کم می شود)

مرگ این طفل مرگ اعتماد، مرگ دلخوشی، مرگ سرمایه و مرگ… هاست.

چه زود دیر می شود گاهی