خبری که چندروزي است در سطح رسانه های کشوری و استانی بازتاب ویژه ای داشت و ما را بر آن داشت كه چند خطي را بر نقد آن بنويسيم و بيش از اين سكوت را جايز ندانيم:

“به دنبال اعتراضات گسترده مردم بخش آبپخش شهرستان دشتستان، وزیر صنعت، معدن و تجارت نتوانست کلنگ عملیات اجرایی پروژه پتروشیمی دشتستان را به زمین بزند.”

مشکل مردم به گفته خودشان این بود که این پروژه فاقد مجوزهای زیست محیطی است و مشخص نیست که آب مورد نیاز آن باید از کجا تامین و پساب صنعتی آن به کجا سرازیر شود، خواهان جابجایی محل این پروژه شدند.

همچنین معترضین به بی‌تدبیری دولت برای ساخت پروژه پتروشیمی دشتستان با حمل دست‌نوشته‌هایی اعتراض خود را به جانمایی جدید این پروژه به گوش وزیر صنعت و معدن و تجارت رساندند.

و در پایان موفق شدند از کلنگ زنی و آغاز به کار این پروژه که می توانست مانند خیلی از پروژه های جنوب استان اشتغال زا باشد جلوگیری کنند.

اما نکته قابل تامل این بحث که در ادامه به بررسی آن می پردازیم این است که:

چرا اکثر نیروها و استخدامی های پارس جنوبی در عسلویه از شمال استان و همشهری های مدیرعامل محترم منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس هستند و همچنین دلایل اهمیت ماده۴۷ قانون برنامه پنج ساله توسعه و تلاش های نماینده مردم جنوب استان در این راستا.

“اخیراً «قانون» برنامه پنج ساله ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران تصویب شده‌ و بلاخره بعد از این همه سال نادیده گرفته شدن با تلاش‌های نماینده جنوب استان سکینه الماسی یک ماده در دل این قانون گنجانده شده است که شاید شروعی بر نفس کشیدن مردم عسلویه، بیدخون، نخل تقی، کنگان، پرک، شیرینو، ریز، تشان، آبگرمک و شهرخاص ، جم، دیر و بردستان و بنک، بردخون و دوراهک و تمام شهرها و  روستاهای جنوب استان بوشهر باشد که سیبل آسیب‌های گوناگون بوده اند و کمترین سهم را در بازار اشتغال منطقه خودشان داشته اند. این اتفاق باعث شکل گیری یک سری شایعات مخرب شد که منشأ آن هر چه که باشد خیر نیست و باید رو به روی آن ایستاد.”

ماده ۴۷ قانون برنامه پنج ساله ششم توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران :

کلیه دستگاههای اجرائی از جمله وزارتخانه‌های نفت و نیرو و سازمان انرژی اتمی و بنگاههای اقتصادی نهادهای عمومی غیردولتی مکلفند درطول اجرای قانون برنامه، در طرحهای(پروژه‌های) خود و درشرایط برابر به پیمانکاران بومی واجد شرایط استانی اولویت دهند و در قرارداد با کلیه شرکتها و پیمانکاران، اولویت با به‌کارگیری نیروهای بومی استانی (درشرایط برابر از نظر علمی و تجربی و با اولویت محل سکونت نزدیک‌تر) را درج و بر حسن اجرای آن نظارت کنند.

در صدر ماده به اولویت پیمانکاران استانی اشاره شده است که چندان محل مناقشه نبوده و صریح و روشن است. اما بخش دوم ماده دارای شرایط متفاوتی است. اگر سری به شهرهای جنوبی استان بزنید خیل عظیم نیروی کار را از سراسر کشور مشاهده می‌کنید. نیروی کاری که اکثریت آنها در شرایط برابر با نیروی کار بومی منطقه قرار دارند. این یک تبعیض آشکار پیشینه دار است که رفع آن نیازمند کوشش فراوان بود.

حال با واکاوی بیشتر این مسئله به این نتیجه می رسیم که مردم شمال استان هم تحمل آب و هوای آلوده ندارند و هم سهم عمده اشتغال در پارس جنوبی در عسلویه را می خواهند.

زمانی که این ماده قانونی منتشر شد و مشخص شد پشت این قضیه تلاش های خانم نماینده بوده است، فریاد وا اشتغالا از رسانه های شمال استانی و مردم آن دیار به گوش رسید و شاهد هجمه های رسانه ای فراوانی علیه نماینده جنوب استان بودیم اما این رسانه ها به این فکر کردند که صنعت چه بلا های زیست محیطی بر سر مردم عسلویه و جنوب استان آورده است؟

حضور صنعت در جنوب استان بخصوص عسلویه دامداری، کشاورزی، صیادی و… را از مردم این منطقه گرفته، آیا با دادن یک اشتغال نصفه و نیمه هم به این مردم با ایجاد چنین هجمه های رسانه ای مخالف آن هستید؟

حالا که یک فرصت خوب برای اشتغال جوانان شمال استان در حال فراهم شدن است همه یادشان افتاده است که به مشکلات زیست محیطی توجه کنند؟

این منصفانه نیست که صنعت در جنوب استان مستقر شود و مردم این مناطق با مشکلات زیست محیطی دست و پنجه نرم کنند ولی شما نیروهای کار خود را به راحتی مشغول به کار کنید.

هدف از نگارش ما از این مطلب مسایل زیست محیطی نیست و صد البته ناگفته نماند که دغدغه های زیست محیطی دغدغه های به جایی است و همه ما سوار بر یک کشتی هستیم و مشکلات زیست محیطی و تخریب محیط زیست برای هیچ یک از ما قابل قبول نیست پس باید جلوی  تخریب آن ایستاد و فرق نمی کند این مشکلات در شمال استان باشد یا جنوب آن.

مدیران شمال استانی منطقه ویژه اقتصادی انرژی پارس جنوبی نیز باید اصل انصاف را رعایت کنند و نه تنها به استفاده از  نیروی کار از شهرستان دشتستان بلكه به نيروي  كار تمام استان اهتمام ويژه اي داشته باشند زیرا این پست و مقام ها ماندنی نیست.