دنیای عجیبی داریم. وقتی کسی به پستی انتصاب می شود و در قدرت قرار می گیرد. برای ما عزیز می شود و همان فرد وقتی از اسب قدرت می افتد ما هم او را به دست باد می سپاریم. کاش بجای قدرتمند کردن دیکتاتور وجودمان، تمرین می کردیم که انسان ها را بخاطر خودشان دوست داشته باشیم نه بخاطر پست و مقام زودگذر.
یک باغبان وقتی درختان باغ را آبیاری قطره ای می کند و با رعایت عدالت آب به ریشه ها می رساند و باعث شکوفایی آنها می شود. باغبان هیچ وقت لطف و محبتش را نسبت به درختی که شاخه ای از آن خشک شده را کم نمی کند.بلکه به پایش زحمت می کشد تا به دوران شکوفایی بازگردد. او خوب می داند بی اهمیتی به آن یعنی هدر دادن زحمات چندین و چند ساله اش.
سرمایه های انسانی هر شهر و دیار نیز درختان باغ جامعه هستند. و ما باید در هر حال با راهنمایی، مشاوره و نقد و پیشنهاد زمینه رشد و شکوفایی آنها را فراهم کنیم و هرگز کمر همت بر بریدن و حذفشان نبندیم.
احمد علمداری یکی از درختان تناور این باغ است که سالها در کسوت شهردار جم خدمت و تجربه اندوزی کرده و باهمه ی نقدهایی که به عملکردش است ، اکنون یکی از افتخارات شهرستان جم هست.
درایت، انرژی و پیگیر بودن از صفات نیکوی این جوان است که باعث رشد و توسعه شهر جم شد و امروز کفه ترازوی موفقیتش بر ضعفهایش سنگینی می کند.
او امروز شهردار نیست اما زحمات و تلاش هایش برای گرفتن سهم آلایندگی را نباید فراموش کنیم. شهردار شهر جم که درحکم ایران کوچکی می باشد کار بزرگی ست و وی خوب توانست زمینه سرمایه گذاری، سرمایه های انسانی صنعت نفت و گاز را فراهم کند تا شهر جم در ردیف بهترین شهرهای استان و جنوب کشور قرار بگیرد.
کارهای خوب و ماندگاری انجام داد و روز به روز خطاهایش کمتر و صلابت مدیریتیش بیشتر شد و بعنوان یک کنشگر مدنی امروز وظیفه خود دانستم چندخطی به پاس زحماتش بنویسم.
اما آنچه امروز جم را تهدید می کند، فزونی یافتن تعصبات قومی طایفه ای است که شهر را به سمت دوقطبی شدن پیش می برد. و تنها خروجی آن رخت بر بستن آبادانی از مبلمان دلهاست.
اگر این شهر در زیبایی چون فلورانس ایتالیا هم شود اما وقتی کینه و دشمنی جایگزین صفا و محبت باشد، اینجا راجهنم می کند.

امیدوارم آنها که در راس قدرت قرار می گیرند بجای اینکه سکندر گونه عمل کنند، داستان حضرت یوسف و برادران و رفتار پیامبر پس از فتح مکه را پیش بگیرند و با جایگزین کردن تواضع و بزرگواری بجای کینه ورزی، باعث تعالی همزمان قلب شهروندان و شهر شوند.
در پایان باید گفت راه توسعه و زیبایی شهر از مسیر قلب های همدل و بدون کینه می گذرد. و احمد علمداری های زیادی داریم که با حمایت از آنها می توان پیشرو در تربیت مدیران باشیم.