عشق در مکتب حسین رنگ می بازد وقتی سوز کلام با سوز دل هم آوا شود. عشق به حسین به نعره های مستانه و به بازار گرمی کوفی مسلکان معنا نمیدهد.
حسین ایثار محض بود برای تشنه دلان مکتبش، نه سوته دلان و دلالان کاسه های گدایی.
فریاد هل من ناصر ینصرونی اش برای جاری شدن اشک ها و پر شدن مشک ها و لبریز شدن جیب های دوخته شده نبود.
صدایش، بالاتر از یک اندیشه ناب فرکانس داشت .
اما نعره های ساختگی و ریاکارانه صوفی مسلکان بدسگال قلب حسین را می لرزاند.
آنهایی ک کاسبان بازار احساسات خودگرایانه و ریاکارانه اند و اشک تمساح بر مظلومیت حسین میریزند تا دکان خودپرستی شان رونق بگیرد. وگرنه کدام عاشق حسین جان انسان ها را در بحبوحه این انقلاب مرگ به پیشواز تعصب های پوچ میبرد.
حسین جانش ریشه دوانده در سرزمینی، که آوای مظلومیتش ب تشنگی نیست! به امال دنیوی نیست ! در حقیقت به آرمان و اندیشه های سترگ و نابش در برابر جرثومه های ساختگی و قرون وسطایی است ک جانانه قد علم میکند.
آری اندیشه های نوظهور داعشی های خود فروخته را نمیشود بپای مکتب والامقام حسین گذاشت.
امروز روز اثبات راه اصیل حسین است.
مسیحی و یهودی و بودایی هم در مسلخ عشق حسین خودخواهی ها و بازار گرمی های مفلسانه را تحقیر میکنند ما که به ظاهر مسلمان و ادعای یک دین برتر داریم.
مکتب خودساخته و فراملیتی او، با گرایش های ساختگی و سلیقه ای هیچ سنخیتی ندارد و با هیچ ترفندی نمیشود به بهانه منفعت طلبی چشم خودرا بر حقانیت قیام والایش بست.
امروز جان انسان ها را نمیتوان ب بهانه ثروت اندوزی ، بازیچه دست افکار یک عده مداح که خود راشیفته حسین میدانند قرار داد.
منطق خودرا بر فاز انسانیت کوک کنیم تا جانی در امان بماند و چراغ خانه ای خاموش نشود.
در خانه هایمان هم می‌شود ثابت کرد که عاشق راه اوئیم.
آیا شرط مسلمانی ب کمیت دین است یا کیفیت ؟
آیا انقلابی گری به صفوف پیوسته و بر سر و سینه زنان معنی می دهد؟
آیا صدای سنج و طبل بیانگر عشق ما به حسین است؟
عشق حسین یک عشق ناب و متعالی است که عاشقانش حتی شعار هر خانه ای یک حسینیه هست را میتوانند برای اثباتش ب دنیا نشان بدهند.
خانه ی من!!
پنجره هایت را عاشقانه بگشا که بوی محرم را امسال میخوام ب پاس مردمم و ب حرمت کادر درمان این جان بر کفان خستگی ناپذیر در کنج حریمت ب شعور شکوفا کنم.
خدایا ما را از متعصبان قرار نده.