سید مجتبی موسوی

بزرگی و بزرگ اندیشی، سادگی و بی آلایشی، مهربانی و مادرانگی.  این ها تنها قسمتی از شخصیت زنی بود که تا همین چند ساعت پیش در کنارمان می زیست.شاید نام خورشید (معصومه) قاسمی برای خیلی ها نا آشنا باشد ولی وقتی از “دی علی زایر عباس” سخن به میان می آوریم برق لبخند بر چهره ها نقش می بندد. مهربان بانویی ماندگار.

امروز اما شهر ما یکی از شخصیت های بزرگش را در خود نمی بیند. دی علی زایر عباسش را. کسی که مهربانی کرد و مهربانی آموخت تا همیشه نامش را با این واژه پیوند دهد. مادری که تمام زندگی اش را با نیکی کردن گره زد تا همیشه نامش به بزرگی یاد شود.

بانویی که هیچ گاه در مقابل زحماتی که در طول حیاتش و در هر زمان از شبانه روز کشید ، چشم انتظار مزدی نبود. او انسانیت را معنا میکرد.

 بچه های این دهه های اخیر نیک می دانند که دی علی چه زحمت ها برایشان کشیده و همواره مدیونش خواهند بود. از مامایی گرفته تا “گیلی” های دردناک.

ای کاش انسانهایی که در شهر ما بر سر قدرتند اندکی از او می آموختند و به جای باد به غبغب انداختن، خود را از مردم می دانستند و با رویی خوش، به دنبال راه انداختن کار مردم بودند.

 برای دی علی نه برای سواد درسی اش که برای قلب مهربان ، معرفت و انسانیتی که هماره پیشه کرده بود باید تمام قد ایستاد. کسی که همیشه به دنبال زمان و مکانی برای پهن کردن سفره ی انسانیت و نیک سیرتی بود.

قدری بیشتر به خودمان نگاه کنیم.مهربانی پیشه کنیم و قدر همدیگر را بدانیم.بیاموزیم که اینگونه شخصیت هایی هرگز در قلب مردم نمی میرند. 

دی علی رفت.سبکبال تر از همیشه. خندان تر و خوش رو تر از هر زمانی و ما ماندیم و از دست دادن فردی به غایت انسان. 

دی علی از دنیای بی مهر ما پر کشید تا در وعده گاه خداوند به آرامش برسد.او رفت تا مزد تمام زحمت های بی منتش را از پروردگارش بگیرد.

خداحافظ دایه ی مهربان شهرمان. خداحافظ مادر خوب و بی آلایش. آرام بخواب بانوی بزرگ. بدرود دی علی؛ بدرود …

عکس: ابراهیم گرامی