تاورتا؛ حجه الاسلام ملا حسین شهابی متخلّص به صافی در چهاردهم رجب المرجّب ۱۳۰۹ ه.ق مصادف با ۱۲۶۸ ه.ش در ده شمال روستای دژگاه به دنیا آمد. پدرش محمّد بن ملا محمّد بن حاج ابوالقاسم بن محمد جان در اصل از تیره ی آخوند های شهابی شلدان می باشد و مادش هاجر نام داشت.

برای اولین بار در چهار سالگی او را به مکتب می فرستند، اما روح لطیف صافی تنبیه های ملای مکتب را تاب نیاورده و چیز زیادی را نمی آموزد. در این زمان پدرش که از ظلم و تعدّی خان های آن حدود در آزار بود وطنش دژگاه را ترک گفته و با خانواده به ولایت جم می آیند.برای بار دوم او را در ولایت به مکتب خانه می فرستند؛ ولی باز خشونت ملا، حسین خردسال را از مکتب فراری می دهد.پدرش که چنین می بیند به مدت یک سال متوالی نشسته و قرآن و کتاب مقبل را به فرزندش می آموزد.
از دیگر معلمان مکتبی که جناب صافی در نزد آن ها نوشتن و خواندن آموخت، می توان به زایر اسد شلدانی در قایدی و نیز زایر علی بن زایر عبدالله در حدود شیخ حیات اشاره کرد.

در سال ۱۳۲۷ ه.ق مرحوم صافی در روستای چاهه مکتب خانه ای دایر می کند و به آموزش کودکان آن روستا می پردازد؛ اما روح دانش دوست ایشان به همین مقدار از دانش بسنده نکرده و به قول خودش در هر کجا کتابی می دید، مانند پروانه خود را به آن می رساند و در هر مکانی که عالمی را می یافت، از خرمن دانش او خوشه چینی می کرد. در سال ۱۳۲۹ ه.ق کتاب نصاب الصّبیان ابونصر فراهی را نزد حاج اکبر بن حاج حسین خان جمی می آموزد. سه سال بعد پدرش در شب عاشورا در کربلای معلّی بدرود حیات می گوید.

در سال ۱۳۳۴ ه.ق در روستای دوتوولی نزد ملا حسین بن حاج اکبر بن حاج حسین خان جمی کتاب اجرومیه و امثله و صرف میر را می خواند. دو سال بعد به جهت اشتیاق وافری که به تکمیل معلومات خویش داشت به نزد ملا حسین خیر الذّکر می شتابد و سیوطی را تا باب استثنا نزد آن جناب مطالعه می کند. در سال ۱۳۳۷ ه.ق در جم به محضر درس جناب مستطاب آقا میرزا احمد بن آقا شیخ عبدالله هرجی می شتابد و کتاب های شرح قطر و شرح تصریف و کتاب کبری فی المنطق را نزد آن عالم بزرگوار می خواند.

در سال ۱۳۴۰ ه.ق به شرف زیارت حضرت ثامن الائمّه علی بن موسی الرّضا (ع) نائل می شود. از این سال به بعد هست که صافی نزد مردم جم، ریز، دژگاه و شلدان به عنوان شخصی بسیار محترم و بزرگوار قلمداد می شود و به عنوان یکی از بزرگ ترین شخصیت های علمی و مذهبی منطقه به ذکر مصیبت و روضه خوانی در ماه های محرم و صفر و قرائت قرآن در ماه مبارک رمضان اشتغال داشت.

در سال ۱۳۵۱ ه.ق مصادف با ۱۳۱۰ ه.ش بنا بر دعوت شخصی به نام کربلایی احمد به روستای دره بان می رود و برای همیشه در آن جا ساکن می شود. در دره بان طبق معمول شغل قضاوت در میان مردم و رفع مشکلات شرعی آن ها را بر عهده داشت. در سال ۱۳۵۳ ه.ق برای زیارت به عتبات عالیات می رود و تمام اماکن مقدّسه را با معرفت کامل زیارت می کند. بالاخره در روز پنجشنبه هجدهم محرم الحرام ۱۳۶۱ ه.ق مصادف با ۱۳۲۰ ه.ش در روستای دره بان ریز دار فانی را وداع گفته و در قبرستان صفای همین روستا به خاک سپرده می شود.

مرحوم صافی شاعری توانا نیز بود که در قالب های دوبیتی، رباعی، غزل و قصیده اشعار زیادی را از خود به یادگار گذاشته است. این رباعی که در ذیل می آید نمونه ای از اشعار زیبای آن عالم فرزانه و شاعر توانا و نویسنده ی چیره دست می باشد:

با سازش دهر ساز بنما صافی
همراهی اهل راز بنما صافی
باطاعت حق یکدل و یکرو می باش
آنگاه به خلق ناز بنما صافی

نویسنده: وحید ایاز